In Indonesië heeft een groep Australische en Indonesische archeologen een menselijk skelet opgegraven zonder voet. Of het 31.000 jaar oude geraamte bewijs is voor prehistorische chirurgische kennis staat ter discussie, maar archeologen zijn het er wel over eens dat de vondst bewijst dat ook in de steentijd sprake geweest moet zijn van een zorgzame, sociale samenleving.
Zeker is dat de jonge man of vrouw uit het midden van het stenen tijdperk als kind wel een voet had. Ook hebben wetenschappers aan de geconstateerde genezing van het bot afgeleid dat de jager-verzamelaar nog een aantal jaar heeft geleefd met een ingekort been. Volgens Dr. Vlok, verbonden aan de Universiteit van Sydney, bevat het resterende deel van het bot aanwijzingen dat er sprake geweest moet zijn van een chirurgische ingreep in de kindertijd van deze oermens. De Australische archeoloog Dr. Maloney die verantwoordelijk was voor de opgraving, stelt dat dit nieuw licht werpt op de geschiedenis van de geneeskunst.
Deze conclusie ondersteunt Dr. Schatz, archeoloog aan de universiteit Leiden, echter niet. Zij stelt dat de vondst zeker bijzonder is, maar niet bewijst dat het onderbeen is geamputeerd. Ze wijst op de foto’s van het bot waarop volgens haar te zien is dat er wel degelijk sprake is geweest van een ontsteking. Over de welke wijze waarop de voet en een deel van het onderbeen verwijderd zijn, kan op basis van de botten echter geen eenduidige uitspraak gedaan worden, aldus Schatz.
Daarentegen zijn zowel Vlok als Schatz verrast door de conclusie die wel met zekerheid getrokken kan worden uit de overblijfselen: ook in de steentijd moet sprake geweest zijn van naastenliefde. Een kind kon een dusdanig trauma alleen overleven met langdurige, toegewijde zorg van de groep waarvan het deel uitmaakte.
Evelijn Pereira 
Plaats een reactie